Delft

(foto: Fred Leeflang)

Het zijn ‘rare tijden’ zeggen veel mensen. Terecht, want het coronavirus heeft ons dagelijks leven op de kop gezet. Op zijn best is dat raar; en op zijn slechts verschrikkelijk. Maar er is ook een nieuw soort eenheid die ons land ineens uitdraagt. Geen chaos of anarchie, geen rellen of nadruk op het eigenbelang. Mensen – en nu ook de politiek – denken weer aan wat het beste is voor ons allemaal, aan het collectief. Dat is ondanks alle ellende heel mooi. Maar het is niet alléén maar een mooi gebaar, zoals het applaus voor de zorgverleners. Het collectief organiseren is ook de enige manier om deze crisis te boven te komen. Er is geen alternatief. Dat is een belangrijk besef in deze tijd: niet alleen een virus pak je namelijk het beste collectief aan.

Het nemen van veiligheidsmaatregelen behoeft geen discussie. De gemeente moet in crisistijden zoals deze handelen. Dat doen ze goed. Er is veel informatie en er wordt ook vooruit gedacht. Hoe gaan we zowel bewoners als lokale ondernemers helpen om het hoofd boven water te houden. Dat is wat de juiste instelling: de maatschappij zorgt voor hen, die door oorzaken buiten hun schuld, in financiële problemen komen.

En daar moet nog veel aan gebeuren. Zo hebben veel kleine horeca zaken zorgen over hun voortbestaan. En flexkrachten in loondienst, de vele medewerkers met 0-uren contracten, die nu soms meer risico nemen dan goed zou zijn om nog inkomsten te hebben. Ofwel helemaal geen werk en geen inkomen meer hebben. Die hebben nu direct steun nodig.

Het is heel kort geleden dat het basisonderwijs en voortgezet onderwijs staakten en protesteerden voor meer waardering en meer loon. Het is al jaren zo dat zorgmedewerkers vechten en actie voeren voor betere zorg en beter betaalde banen. Op de politie is veel bezuinigd. Maar ook buschauffeurs, medewerkers van distributiecentra en schoonmakers krijgen steeds meer flex en steeds slechtere contracten. Er is een pandemie voor nodig om duidelijk te maken wat zij al lang wisten: hun beroepen zijn cruciaal. In de tweedeling tussen de rijke aandeelhouder en de onderbetaalde werknemers, blijken de eersten met het vermogen lang niet zo belangrijk als de mensen die hard werken aan onze samenleving.

En ook in wonen zien we de tweedeling. Waar voor velen het thuiswerken al een uitdaging is, kan voor de bewoner van een kleine huurwoning met een schimmelprobleem, het verplicht thuis blijven ernstige gevolgen hebben. En voor bijvoorbeeld huurders in de Poptahof, die thuis moeten kiezen tussen kou in hun slecht geïsoleerde flat of een extra hoge energierekening? Deze problemen, die al jaren spelen, kunnen we nu niet ineens oplossen. Helaas. Maar we kunnen wel de huurders in de sociale sector helpen, omdat zij door de effecten van de Coronacrisis extra hard geraakt worden. In juli staat namelijk de jaarlijkse huurverhoging gepland. Is het college bereid om met de woningcorporaties het gesprek te voeren over het niet verhogen van de huren dit jaar?

Het Coronavirus legt de ongelijkheid in de maatschappij bloot. En het maakt ook duidelijk dat we in een sterk land leven, gemaakt door geweldige mensen die voor elkaar op komen. Het maakt duidelijk dat we één maatschappij zijn waarin iedereen met elkaar verbonden is. Laat daar lessen uit getrokken worden.