Delft

De 65 witte huurwoningen in het Heilige Land staan er een eeuw. Als je er destijds kwam wonen, kreeg je er van de woningbouwvereniging een bed bij. Wel in een felle kleur geschilderd, zodat duidelijk was dat het meubelstuk onderdeel van de huurwoning was. Een buurt is altijd in beweging. Kinderen groeiden op in deze huizen, woningen werden verbouwd en de verhuurder veranderde van naam. Jaren geleden kwam de buurt in actie toen de verhuurder bekend maakte de huizen te willen slopen. Eendracht maakt macht en er was succes: de huizen bleven staan en de rust keerde terug.

Totdat in 2017 Woonbron bekend maakte de witte huizen
definitief te willen slopen. Een bittere strijd was het gevolg.
Bewoners verenigden zich samen met de SP in een actiegroep die
de noodzaak van sloop betwistte en het tekort aan betaalbare
huurwoningen in Delft aan de kaak stelde, evenals de historische
waarde van de buurt. Handtekeningen werden verzameld, plannen
werden gemaakt en corporatie Woonbron op het matje geroepen. De
buurt werd door bewoners opgeknapt, de krant ingelicht, de
gemeenteraad uitgenodigd. Iedereen was het er over eens: slopen
van deze markante buurt is eeuwig zonde. Maar het mocht niet
baten. Woonbron was niet in beweging te krijgen en zette de
sloopplannen door. Twee jaar strijd voor je woning doet wat met
je. Velen van ons hebben er wakker van gelegen. Het houdt een
keer op. En dat is nu.

In de tentoonstelling 'Eeuwig Zonde' zien we bewoners die trots
zijn op hun huis en dat nog eenmaal vast wilden laten leggen. De
buurt is al veranderd, velen zijn verhuisd en de actieposters 'wij
blijven' verbleekt. Zien we berusting, opluchting zelfs, of is de
woede weggestopt? Tussen de beelden van individuele huishoudens
door zien we een glimp van het collectief, de actiebijeenkomsten
en de aanwezigheid van de SP die als motor achter de huurders
draaide. Het geheel blijft de vraag oproepen: als werkelijk
niémand in Delft deze woningen gesloopt wil hebben, waarom gebeurt
het dan toch?